THIS IS THE END

As a part of ‘Jubel’ – the 25th jubilee performance by Danstheater AYA, Cecilia Moisio, Alida Dors and Giulio D’Anna react on the older works of Wies Bloemen. Cecilia chose Eindtijd (2000) and made her own intake on the subject of death and how this is still a taboo within our society. Repeated ways of dying, an analytical approach to the decay of the body and the intense emotional mourning of another where the theme’s that Cecilia used to make this work. 

Premiere: 4 June 2015

Choreography and Direction: Cecilia Moisio

Performers: Regilio Sedoc and Gwen Langenberg

Music: Joni Vanhanen, Mark Lanegan Band, Jelly Roll Morton, Willem Breuker Kollektief

Light: Erik van Raalte

Photo’s: Ben van Duin

Explosieve danstaal tijdens Jubel van Danstheater AYA

Resa Oomen- Dans Magazine

In het kader van het 25-jarig jubileum van Danstheater AYA heeft Wies Bloemen drie jonge choreografen gevraagd een dialoog aan te gaan met werk uit het rijke oeuvre van 25 jaar AYA. Deze dansvoorstelling Jubel ging 5 juni in première bij Dansmakers aan het IJ in Amsterdam. Elke choreografie begint met een mondelinge dialoog op het scherm tussen Wies Bloemen en de choreografen. Cecilia Moisio presenteert This is the end, haar interpretatie op Eindtijd (2000). Giulio D’Anna laat zijn interpretatie op Harnas (2013) zien, Har(t)nas, en Alida Dors maakt Bronsttijd (1996) eigen door haar gelijknamige bewerking Bronsttijd. Alle drie zijn ze explosief en met veel humor gebracht.

Cecilia Moisio schudt haar publiek wakker met This is the end

Cecilia Moisio wordt in de dialoog met Wies Bloemen benoemd als een choreografe die het publiek wakker schudt en ongemak bezorgt. Zelf vertelt Moisio dat ze heel theatraal werkt. Ze vergroot emoties uit en laat de dansers snel schakelen om het publiek wakker te schudden. Ze werkt multidisciplinair en combineert haar sterke dansvakmanschap met stemgebruik en acteren. Typerend voor haar dansvoorstellingen is het dynamische karakter met enerzijds de rauwe emoties en anderzijds een strakke, beheerste choreografie.

Ik ben wakker geschud door This is the end. Zittend op het puntje van mijn stoel heb ik de dansers een achtbaan aan verschillende manieren van sterven zien beleven. In het begin is het luchtig en worden de doodsoorzaken benoemd door de dansers en direct getoond. Duizeligheid, hartaanval, slangenbeet, kwelling en flauwte zijn oorzaken die zoal worden genoemd en herhaald gedurende de dansvoorstelling. Kerkklokken op de achtergrond maken het soms zwaar. Jaren 20-muziek maakt het weer licht en lachwekkend. Dit terwijl de heftige manieren van sterven steeds worden herhaald.

De grote schakels in This is the end waar Cecilia Moisio zo om bekend staat zitten vooral in het immense verdriet van de rouwende die heel snel overgaat naar een lach omdat het leven verder gaat. Het constant herhalen van de verschillende manieren van sterven zorgt dat ik niet om de dood heen kan. Gek genoeg geeft deze dansvoorstelling me, misschien juist daardoor, veel energie. Respect voor de dansers Gwen Langenberg en Regilio Sedoc die een uitputtingsslag leverden door zeer geloofwaardig steeds opnieuw te sterven.

Het jubelt van binnen dankzij Jubel van Danstheater AYA

Dansvoorstelling Jubel van Danstheater AYA bestaat uit drie totaal verschillende choreografieën waar ik veel energie van heb gekregen. Confronterend, wakker schuddend en ontroerend. Alle drie met veel verve en energie gemaakt in een explosieve danstaal die blijft hangen. Danstheater AYA kan een prachtige nieuwe productie toevoegen aan een al indrukwekkende lijst. Met Jubel kan het 25-jarig jubileum van Danstheater AYA jubelend gevierd worden.